اشعار

در پــی دیــــدار روی کــیــســتــی؟            گــوئیــا در فــکــر زینب نــیــستـی

گــوئـیـا دلــتــنگ مــادر گـشـتـه ای            مات روی مــادری ســرگـشـتـه ای

غیرت الله این حـرم بی محـرم است            می روی و خواهرت بی همدم است

بوسه گـاه مصـطـفی بوسیدنی است            یاس حـلـقـومت اخــا بوسیدنی است

قـبـل از آنـکــه بـشـکـنـد آئـیـنــه ات            سینه عــریــان کن بـبـوسم سینه ات

حـرمـله در فرصت و آمادگی است             قلب تو جـای سه شعبه نیست نیست

رخـصتـی بـوســه زنـم بـر روی تو            بـوسـه ای گـیـرم من از پهـلـوی تو

نـیـزه و پــهــلــوی تــو ای وای من            دست شمـر و مـوی تو ای وای من

فکـر طفـلانت نـبـاش ای مهــربــان            من بــلاگــردانـشـان هـستـم به جان

یا اخــا دلــواپــس خــواهــر نـبــاش            بـیــقــرار غــربـت دخــتـر نــبــاش

تو به فکـر یک کفـن باش ای حسین            در پی یک پیـرهن بـاش ای حسین

کــاش می مــردم نــمی دیــدم تـو را            بـی کــس و بـی یـار بـیـن اشــقــیـا

میروی همراه خود جانم به میدان می بری            در قفای خویشتن جمعی پریشان می بری

گرچه امرِ بر صبوری میکنی، جانا بدان            دست زینب را سوی چاک گریبان می بری

می روی با سر به سوی نیـزه داران پلـید            پیش چشمم تا رود بر نیزه قرآن می بری

نعل مرکب های دشمن تشنه کـام سیـنه اند            بوسه گاه عشق، زیر پای عدوان می بری

باز هم دارد به دستـش حـرمله تیر سه پر            بهر آن تیر سه شعبه قلب سوزان می بری

همسفـر، سـالار زینب قـدری آهسته برو            نیمه جان گشتم تو هم این نیمه جان می بری

می آید از سمت غربت، اسبی که تنهای تنهاست          تصویر مردی که رفته ست در چشمهایش هویداست

یالش که همزاد موج ست دارد فراز و فرودی          اما فرازی که بشکوه، اما فرودی که زیباست

درعمق یادش نهفته ست خشمی که پایان ندارد          در زیر خاکستر او، گلهای آتـش شکوفاست

درجان او ریشه کرده ست عشقی که زخمی ترین ست          زخمی که ازجنس گودال، اما به ژرفای دریاست

در چشم او می سراید مردی که شعر رسایش          با آنکه کوتاه و ژرف است اما در اوج بلندا است

داغی که ازجنس لاله ست درچشم اشکش شکفته ست؟          یا سرکشی های آتش در آب و آئینه پیداست؟

هم زین او واژگون ست،هم یال اوغرق خون ست          جایی که باید بیفتد از پای زینب، همین جاست!

دارد زبان نگاهـش با خود سلام و پـیامی          گویی سلامش به زینب اما پیامش به دنیاست

از پا سوار من افـتاد تا آنکه مردی بـتازد          درصحنه هایی که امروز،درعرصه هایی که فرداست

این اسبی بی صاحب انگار درانتظارسواری ست          تا کاروان را براند در امـتدادی که پـیداسـت

اگرچه لشکر دشمـن، چو موج دریـا بود           ولی حسیـن چـو کـوهی هـنوز برجا بود

نـمـانــده بـود دگـر هـیـچ یک زیـارانـش           ولـی زکـثـرت دشمـن، سیاه صـحرا بود

حسین را که سلیمان، مطـیع فرمان است           از آن جماعت مور و ملخ، چه پروا بود!

دریغ! خسته روان بود و داغ دیـده بـسی           غـمیـن زمحنت آن روز و فکر فردا بود

نبـود جان به تـنـش دیگر از فـراق عـلی           شـکـسـتـه قامـتِ مـولا  ز داغ سـقّـا بـود

زدنـد حـلــقـه بــه گــرد حـســیـن، آل الله           نگین خاتم عصمت، چو مجـلس آرا بـود

وداع آخـر او بــود و خـواهـرش گـریان           که بـیـن آن هـمه دشمن، حسین تـنها بود

به خیـمه گاه عـلمـدار خـود نگـاهـی کرد           که جای خالی اش آن دم بسی هـویـدا بود

نرفته جـانب میدان به خیـمه بر می گشت           صـفـای عشـق ز سعـی حسین، پـیدا بود

چه لحظه ای؟ که گران مایه تر ز عمر جهان           چه صحنه ای؟ که غم انگیز و صبرفرسا بود

به جز خدای که داند؟ که در وداع حسین           بـه قلب زینب غـم مبـتلا، چه غـوغا بود

گرفت دامن شه را به صد هزار افسوس           چه خواهری؟ که چو مادر، حیا سراپا بود

به اشک، آتـش حسـرت نشد خموش آخر           که آب دیده چو آتـش، حرارت افـزا بود

بخواست پـیـرهنـی ـا شـود مـگر کـفـنش           یـقـین بـُوَد که در آن دم به یاد زهـرا بود

بساخت خـسرو خوبـان به پـاره پـیـرهنی          عـدوی سنگـدل! اینجا چه جای یغما بود؟

ز داغ حسرت او سوخت خـیـمـۀ شـاهی           عجب که خـیـمۀ گردون، هنوز برپا بود

«حسان» کدام گـلستـان چو بوستان حسین          هـمیـشـه غـرق گل و دلـربا و زیـبا بود؟

عَلَم از لا مکان چون در مکان زد سبط پیغمبر          حسین آن نورِ یزدان، سرِّ سبحان، جلوۀ اکبر

جـمال کُـنت کـنزاً آشکـارا شد ز مـخـفـیـّا          شه احببت ان اَعرف، نقاب افکند از منظر

شنیدم صبح عاشورا که آن مِهرِ جهان آرا          روان شد بی کس و تنها، به رزم فرقۀ کافر

گرفت آن نقطۀ توحید جا در مرکز میدان          چو پرگارش به گرد آمد، سپاه از ایمن و ایسر

به ارشاد آن کلام الله ناطق، در حدیث آمد          به آواز جَلی فرمود: که ای قوم ستم گستر

اگر دانـیـد من نسـل کـیم، دانـیـد اصلم را          که هم ارثِ جلالت از پدر دارم هم از مادر

ریاض ارض بطحایم، بهـار گـلشن یثرب          نهال باغ زهـرایم، گـلِ بسـتان پـیـغـمبـر

بود ختم رُسُل جدّم، که پا بر عرش اعلا زد          بود دست خدا بابم، کزو بگرفت انگشتر

به دیــوان بـقــا شـیــرازۀ اوراق امکـانـم          ز جـمع آفـریـنـش فَردم و ایجاد را دفـتر

دو گیتی را منم آمر، فَلَک بر دور من دائر          مَلَک از خدمتم فاخر، جهان را حضرتم مَفخَر

قلوب اهلِ بینش را منم مطلب، منم مقصد          سرای آفریـنش را، منم زینت، منم زیور

ز چهرم مِهر نورانی، سر اندر مِهرِ من فانی          کنم از نور پیشانی، جمال صبح را انور

فنا را چون شدم سالک، بقـا را آمدم مالک          دو عالم غـیر من هالک، منم وجه الله اکبر

دو گیتی عبد ومن شاهم، خدا بخشیده این جاهم          حسینم، صبغة اللهم، نه رنگ احمر و اصفر

حقـیقـت کعبۀ دلها، طوافِ کوی من باشد          که در حولش بود طائف، منا و مکّه و مشعر

شمـا آخَـر مسـلمانـیـد، می دانـید مهـمـانم!          ره آب از چه بر من بسته اید ای بی حیا کافر

خدا را گر مسلمانـید و من آخَر مسلمانم!          دریغ از آب مهمان را، ندارد هیچ بد گوهر

نگشت این گفته ها نافذ، برآن کفارسنگین دل          نشد این پندها راسخ، بر آن جمعـیّت منکر

بسان حلقه از هر گوشه بگرفته  گردش را          به دان تنگی که صرصر را نبود از هیچ سو معبر

یکی رمحش به پهلو زد، یکی شمشیر بر بازو          یکی زد بر دلش پیکان، یکی بر سینه اش خنجر

نبودی غـیر تـسـلـیـماً لأمـر الله گـفـتارش          در آن ساعت که می زد تیرها بر پیکرش نشتر

رضا وصبر وسلمی از وجودش درشهود آمد          که گاه امـتحان ظاهـر نشد از هـیچ پـیغمبر

تحمّل کرد در عـالم، چنان کـوه بلائی را          که از یک پاره اش گردید پشت اولیا چنـبر

اگربرقی به جستی زین بلا البرزِ امکان را          چنان بر خویش لرزیدی که طفل ازغرّش تندر

خلیل حق اگر مجروح دیدی حلق اصغر را          پسر بگذاشتی خود را نهادی کارد بر حَنجَر

بجای ماه با نـاخن، نبی بشکـافـتی دل را          بدیدی منشق از شمشیر، اگر فرق علی اکبر

شنیدی این مصیبت را، گراز روح القدس، یسی          گزیدی بطن مریم را، نزادی هرگز از مادر

اگر رشحی از این طوفان،گرفتی نوح را برجان          ز بیم انداختی خود را، به قَعر لُجّة اخضر

نسیمی گر وزیدی بر سلیمان زین مصیبت ها          چنان بگریختی از وی، که خیل پشّه از صرصر

گر این بارامانت را فلک بردوش می کردی          چنان پشتش خم آوردی، که سودی روی بر اَغبَر

از این بحر بلا گر قطره ای می ریخت بر موسی          نهان می شد در آب نیل یا در اشکم اژدر

اگر ایّوب را بودی خبر از حال سجادش          نمی خواندی دگر خود را، ز قوم صابرین اصبر

گر این خونین کواکب،آمدی درخواب یوسف را          بخفتی تا ابد از خوف این تعـبیر در بستر

گراین بحر قضا یک لطمه می افکند یونس را          ز خوف اندر دل ماهی، نهان می گشت تا محشر

زبام ای طاس کیهان، طشت زرّینت نگون گردد          سر از سرّ خدا برداشتی، هشتی به طشت زر

جهانا این چه عدوان است، رویت نیلگون گردد          جمال الله را سیـلی زنی، بر چهرۀ دخـتر

خیام آل عـصمت را به باد سوختن دادی          چرا نگرفته آتش در تو ای خرگاه نه چادر

ز داس ماه نو ای آسمان دستت قلم گردد          که بدرودی گلستان نبی را لاله و عـبهـر

چنین بوده است کردار جهان پیوسته با نیکان          « فوادا» گر به نیکان عشق داری از جهان بگذر

ای دل امشب این روایت گوش کن           جرعه ای از جام حقّ می، نوش کن

مـی بنوش از جام سبـط مصـطـفی           پـور آن ســاقـی کــوثـر، مـرتـضـی

خـواهـمت گـویـم ز مـعـراج کـسی           مصـطـفی هـم فـخـر آن دارد بـسـی

پیک حـقّ ایـنجـا ندارد هـیـچ دست           ذات حقّ خود صحنه گردان گشته است

صبـح عـاشوراست یـا یـوم النّشور           رشـک بـر ایـنـجـا بَـرَد وادی طـور

بهر خـطبـه خـواندن آن خـون خـدا           رفـت بــر پـشـت بُـــراق کـــربـــلا

رو بـه دشـمـن ، داد آنــان را نـــدا           تـا هــدایـت یــابـــد آن قــــوم دغـــا

لــیـک آن نــامــردمـان بــی حــیــا           هـلــهـلــه کـــردنــد از  رویِ جــفــا

تا مـبـادا حـرف حـّق در گـوششان            راه یـابــد، تــلـخ گـردد نـوشــشــان

گفت ازچـه حرف حقّ را نشنـوید؟           جُـز هـدایت نیست حـرفم، بشـنـویـد

یــار مــن آزاده و دشــمـــن  ذلـیـل           گـوش نـسـپـاریـد بـاشد، ایـن دلـیــل

هـم شکـم هـاتـان بُـوَد پُـر از حـرام           هـم به دل مُـهـر قـسـاوت، والـسـلام

عاقـبت مجبـور گـشتـند آن وحوش            سـر به زیر انداخته، گشته خـمـوش

کـان رحـمـت، بعـدِ حـمـد کـردگار            بـا عـدو فـرمـود، قـبـل از کـار زار

ایـن مـنـم سـبــط نـبـی مـصـطـفـی           هــم عــزیــز بــارگــاه کــــبــــریـــا

بـاب ایــمــانم، چــو پــور حــیـدرم           زاده ی زهــرا بـه کــوثـر کــوثــرم

خــازن عـــلــم خـــدا، رکــن بــلاد           حـافــظ ســـرّ خــدایــم، ای جــمــاد

آمـدم چـون دعــوتـم بـود از شــمـا           نــامـه هـا دادیــد، ای مـــولا، بــیــا

مـرگــتــان بــادا کـه در وقـت بــلا           می کـنـیـد ازمـا طـلـب یـاری، چرا؟

حـال بـا تــیـغـی کـه بـایـد بـی ریـا           یـارِ مـن می بـود و بـر خـصم شـمـا

راه مـن را  از جـفـا سـد کـرده ایـد           آتـــش کـیــن بـهـــرِ مـن آورده ایـــد

بـوده ایـن نــیـرنـگ در ذات شـمـا            خـو بر آن بـگرفتـه اید، آخـر چـرا؟

جـمعـتـان اینجا به نفـع دشمن است           هم عـلـیـه دوستـانی چـون من است

کـی بُـوَد امــیــد بـر ایـن نـاکـسـان           از عـدالـت نـیـست ایـنـان را نـشـان

ای گـنـه کاران و نـوکر بر خـسان           پیـروان مکر و شیـطـان، هر زمـان

هــم رهـا کـردیـد قـــرآن مــبــیــن           هـم شـکسـتـه سـنّـت احـمـد، چـنـیـن

چون ملخ دین را به غارت می برید           هـــمـچــو پــروانـــه  درون آذریـــد

پـس بــدانــیـد، ایـن زنـا زاده مــرا           کـرده تـعـیـیــن عــزّت و ذلّـت، لـذا

ذلّـت از مــا دور مـی بـاشـد یـقـیـن            پـس شـهـادت را پـذیـرم این چـنـین

بـا هـمـیـن یــاران انـدک بـا شــمـا            جـنـگ خـواهـم کـرد من بـهـر خـدا

چون شهادت بهتر ازهر زندگی ست           شرط، تسلیـم و رضـا در بندگی ست

بـوده ام هـمـواره من تـسلـیم دوست           هرچه از او می رسد بر من نکوست

زین سـخـن گریـان شده اهـل حـرم           گـفــت مـــولا: ای عـــلــیِّ اکــبــرم

بـا عـمـو رو آوریـد بـر خـیـمـه هـا           مـرهــمـی بـاشـیـد بــهــر نـالـه هـــا

بـار دیـگـر گـفـت : بـعـدِ قـتـل مـن           سـخـت گـیـرد بـر شـمـا حــیّ زَمَـن

گـشـته سرگردان چو سنگ آسیـاب           زیـن جـنـایت تـا ابـد در اضـطراب

من توکّـل می کنـم بر لـطف دوست           چون دو عـالم در یـدِ فـرمان اوست

ربِّ مـن بــاشـد بـه راه مـسـتـقـیــم           بـوده ام هــمـواره در ایـن ره مـقـیـم

قصّه کوته کن چو ساعاتی گـذشت           پیـکر خـورشید هم در خـون نشست

از تـنـش هر گـوشـه ای مانده نشان           وز ستـم رأسـش چنان شد بر سنـان

عـقـل می گـفـتـا، معـراجش چسان؟           مـمکـن آیـد بـا چـنیـن حـال و بـیـان

هـم تـمام کـربـلا در این سـبـوسـت           هم که جـان زیـنـبش  دنـبـال اوست

هـاتـفی گـفـتـا خـمـوش، با ایـن نـدا           عـــرش را آورده انــد در کــربـــلا

در غـمت پـیـرهن صبـر دریـدن دارد            نـفــس نـالـه و فــریـاد بـریــدن دارد

زیر بار غـم تو عرش به هم می ریزد            پـس قـدِ عــمـۀ سادات خـمـیـدن دارد

دیـدن دشنـۀ بی رحـم و سر خـونـیـنت            از دم خـیـمـه به گـودال دویـدن دارد

جرعه جرعه می سرخ ازبدنت جاری شد            نیـزه ای گفت به شمشیر چشیدن دارد

خـاتـم شـاهی تو نـرخ طلا می شـکـند            دشمنت خـیره شد و دید خریدن دارد

این تن زخمیِ صد چاکِ به خاک افتاده            با سُم اسب روی خاک کشیدن دارد؟

آسمان در شُرُف صاعقه ای سنگین بود            نـفـسِ باد، پُـر از زمـزمـۀ یـاسـیـن بود

چـه بـلایــی بـه ســـرِ آیـنـه هـا می آمـد!            که چهل روز و چهل شب، دلشان پُر چین بود

غم این طایفه را هیچ کسی درک نکرد            غم این طایفه، بر دوش فلک سنگین بود

عَصَبِ تُرْدِ گیاهان به جنون می پیوست            بر لـبِ دشـت، فـقـط زمـزمۀ آمیـن بود

تَنِ خورشید، به پـابوس مُحرّم می رفت            روز، هرچند به پایان خودش بد بین بود

آب، زیر عَلَم مشک، تَرَک بر می داشت            هـمۀ فـلسفـۀ عـشـق و وفـا درایـن بـود

نـای نی، تلـخ ترین مـرثیه را می نوشید            گرچه در کام حسین بن علی شیرین بود

ازپشت زین به خاک چو خورشید دین نشست           برخاست شورشی که فلک بر زمین نشست

از شش جهت بـلند شـد آهی که دود آن           بر طاقِ مـنظرِ فـلکِ هـفـتـمین نـشست

افلاک را سرشک مصیـبت ز سر گذشت           ایّـام را غـبار عـزا بر جـبـیـن نـشـست

آن بـی حـیـا که سیـنۀ او جای کیـنه بود           بر سـیـنـۀ شـریـف امام مـبـین نـشـست

خونی به خاک ریخت که در چرخ چارمین           در خونِ دیده، عیسی گردون نشین نشست

برخاست طرفه گردی از این تیره خاکدان           بر روی ساکـنان بـهـشت برین نـشست

گل های لاله رنگ به دامان ز دیده ریخت           این خار غم چو بر دل روح الأمین نشست

شد وحشتی که شورش محشر ز یاد رفت           وز آن بـنای عـالم هـسـتی به باد رفـت

تـیـر ستم چو بر دل سلطان دیـن رسید           بس بی امان به قلب رسول امین رسید

نـه طـاقـت سواری و نـه حالـت نـبـرد           یکـباره جـسم اطهر او بر زمین رسید

تنها نه این خدنگ به قـلبش رسید و بس           تـیـر دگر بر آن گـلـوی نـازنـیـن رسید

دشمن پیـاپی آمد و دیگر مگو چه کرد           دیگر مگو که زخمِ چنان و چنین رسید

زآن جسم چاک چاک، عدو دست برنداشت             ضربت فزون زحد؛به امام مبین رسید

جبـریل بود و دیـد از آنان چو این ستم            زد صیحه آن چنان که به عرش برین رسید

آدم فـغـان و ناله هـمی داشت در جنان           بارید خون زدیده که بر ماء و طین رسید

می سوخت در لهیـب تبی آتـشیـن زمین          می ساخت پایه های غروری نوین زمان

خورشیـد هم چو کـشتی آتش گرفـته ای          آواره بـــــود در دل دریـــای آســمــان

میساخت خون و تیغ و شهامت، حماسه ای          با عـشـق و با حـقیـقـت و ایـثار توأمان

مردی به پای خواست که افتد ز پا ستم          جانی ز دست رفت،که ماند به جا جهان

در عرصه نـبرد تنی چند جان به کـف          چـون کـوه ، در بــرابر دریای بیکران

یک سوی اوج رایت و ایمان و افتخار           یک سوی موج لشکر خونخوار و جانستان

در نیمروز گرم، که هر لحظه میگداخت          در زیـر آفــتـاب گـدازنده، جسم و جان

یک مرد مانده بود و کران تا کران عدو          یک تیر مانده بود و جهان تا جهان نشان

از دست داده یار و بـرادر، پسر، سپاه          از پا فـتاده پــیر و جوان، خرد با کلان

دراین چنین دمی به سوی خیمه های او           آنجا که داده بـود بـه نـوبــاوگان امـان!

دشـمن به پـیـش تاخت که باید جـنایـتی           جز این نـبود مـقـصد آن لـشـکر گران

بر پای خواست از دل دریای پر ز خون          افـراشت قـامـتی که قـیامت شدی عیان

فـریـاد زد: بهـوش! اگر نیست دین ترا          آزاده بـــاش و تــوسـن آزادگــی بـران

ایـن آخریـن پـیـام خـداونـد عـشـق بـود          آن دم که می گذشت از این تیره خاکدان

بر نـیـزه تکیه داده تـنـها تر از هـمیـشه            با چـهـرۀ خـمـاری زیـبـا تر از همیشه

بـذر تـرانه بـارید از ابر خـطـبه هایش            امـا زمـین دل هـا صحـرا تر از همیشه

سرنـیـزه ها شـنـیـدند لحـن تـلاوتش را            اما مــحـل نـدادنـد، امـا تـر از هـمیـشه

سنگی ز جاهـلیت پرتاب شد به سویت            این بـار پَـر گـرفـتی بالاتـر از همیـشه

پیشانی ات ترک خورد، آئینه موج برداشت            تو قطره قطره گشتی دریا تراز همیشه

انگار حـیدری تو مظلـوم تر ز دیـروز            انگار زینب است او زهرا تر از همیشه

معراج جمع اضداد این جاست اینکه افتاد            مجنون تر از همه وقت، لیلاتر ازهمیشه

نام خــدا را بر زبان تـقـریــر می کرد            حــلـقــوم را آمـاده شمـشـیـر می کـرد

اشـک تـمـنـای سکــیــنـه گـاه رفــتـن            بـر قلب او کارِ هزاران تـیـر می کرد

ازفرط غیرت سوخت مغز استخوانش            وقتی که دشمن، خیمه را تسخیر می کرد

زخم فـراوان بر تنش، امّا به حـسرت            بر حــالت اهـل حرم تـدبـیــر می کرد

با خـون خود از حنجـر خشک بـریده            آیات سرخ عشق را تـفـسـیـر می کرد

فـریـاد از قــومی که فـرزنـد نـبـی را            سنگ جفایش میزد و تکـفـیر می کرد

جای تـسلّی، دشمن از فَــرط قـساوت             بر پای فرزندش علی زنجیـر می کرد

شـیـرازۀ قـلـب محـبّان پـاره می گشت            گر «صدر»،کلکش بیش از این تحریر می کرد

آرام تـر بـرو که تـوانی نـمـانـده اسـت            تا آخـرین نگـاه زمـانـی نـمـانده است

بگذار تا که سیر نگـاهت کنم حسیـن!            یک لحظه بعد از تونشانی نمانده است

می‌خـواستم فـدای تو گـردم  ولی نشد            بعد از شهید علـقمه جانی نمانده است

تو میروی، پس که؟ عنان گیر من شود            وقتی که هیچ مرد جوانی نمانده است

این گـله های گرگ نشـسـتـند در کمین            تا با خـبـر شــوند شـبانـی نمانده است

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

او رفت و بعد شیهه اسبی غریب، ماند            شاخه شکست، رایحۀ عطر سیب ماند

یک تن به جای حضرت یوسف به چاه خفت            اما سـری؛ دریغ به روی صلیب ماند

از آن همه جـمال جـمـیـل خـدا؛ فـقـط            تصویر مات وخاکی شیب الخضیب ماند

دیگر بـرای بـوسۀ شـمــشـیر جا نبـود            حتـی لبان دخـتـرکش بی نصیب ماند

در لابه لای آن همه فـریـاد و هـلـهـله            تنهـا صدای مـادری آنجا غـریب ماند

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

صحرا میان شعلۀ صد تازیانه سوخت            پروانه های کوچکِ در این میانه سوخت

تـنهـا نه بال نازک پـروانـه های دشت            گل های سرخ روسری دخترانه سوخت

یکـبـاره کـربـلا و مـدیـنـه یکی شـدند            پهلو ودست وصورت وبازو و شانه سوخت

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

بـمـان که روشـنـی دیـدۀ تـرم بـاشـی           شـبـیـه آئـیــنـه ای در بـرابـرم بـاشی

هوای خیمۀ من بی نگاه تو سرد است           بـمان که مـایـۀ دل گرمی حرم باشی

چه شد که از ته گودال سر در آوردی           تو زیـنـت سـر دوش پـیـمـبـرم باشی

تو در بـلـدتـرین نیـزه منـزلت کردی           به این بهـانه مگـر سایـۀ سـرم باشی

تو آفـتـابـی و بالای نیـزه هم که شده           بـمـان که روشـنـی دیـدۀ تـرم بـاشـی